Translated by Deepl
Read the original article
Dit was het doel van La Tricoterie op zondag 4 december, en het kwam op het juiste moment, want het weven van banden is de specialiteit van deze bijzondere plaats die gewijd is aan ontmoetingen en cultuur.
De auteur van Numéro 2, zijn nieuwe roman, verwelkomde bezoekers met een glimlach, signeerde zorgvuldig boeken en poseerde gewillig voor een souvenirfoto. Dit alles met een natuurlijk goed humeur voordat hij de vragen van de journalist Kerenn Elkaïm beantwoordde voor een groot publiek dat was uitgenodigd voor de literaire brunch ter gelegenheid van de 40e verjaardag van de Multiple Sclerose Liga. Dus ging ik naar St Gilles, een beetje geïntrigeerd door dit evenement. Wat deed David Foenkinos op een zondagochtend in een oude meubelfabriek? Waarom had Patrick Lambot, manager fondsenwerving bij de LIGUESEP, hem uitgekozen om zijn ambassadeurs te begeleiden? Ik moest de Tricoteurs ontmoeten…
De Linkfabriek
Het mooie verhaal van La Tricoterie begon in 2010 toen Joëlle Yana en Xavier Campion zich een atypische culturele plek voorstelden waar mensen van verschillende afkomst en cultuur elkaar konden ontmoeten, met uiteenlopende interesses, maar allemaal nieuwsgierig naar anderen. Ze ontdekten deze vervallen fabriek en zagen onmiddellijk het potentieel ervan. Ze verzamelden de “breiers” van het eerste uur, verleid door de prachtige utopie. Er werd een coöperatie opgericht en drie jaar lang bundelden vrijwilligers en medewerkers hun krachten om het gebouw te renoveren.
Op 6 maart 2013 opende La Tricoterie haar deuren voor een warm universum waarvan de ambities van delen, uitwisseling en culturele ontdekking in deze bijna tien jaar grotendeels zijn verwezenlijkt en verrijkt. De oprichters hadden een manifest geschreven dat geïnspireerd was op de filosofie van Edgar Morin, die een poëtische relatie met de wereld voorstaat, en deze waarden, die niet gericht zijn op materiële verrijking maar op persoonlijke ontplooiing, zijn terug te vinden in alle evenementen die sindsdien worden aangeboden.
Afgelopen september zijn nieuwe ruimtes in gebruik genomen, waaronder Le Boudoir, een auditorium voor concerten, theatervoorstellingen en conferenties in optimale omstandigheden. Het contrast tussen de zorgvuldig bewaarde en verbeterde industriële architectuur en de warme en kleurrijke inrichting van de verschillende kamers valt meteen bij binnenkomst op.
Het is Marie die me verwelkomt aan de bar van de traditionele zondagse brunch, een instituut in de buurt gezien alle bezette tafels met gerechten die smakelijker zijn dan de andere. De jonge vrouw, met een glimlach op haar gezicht en enthousiast om mijn vragen te beantwoorden ondanks de haast, benadrukt de samenhang van het team dat hard werkt in de eetzaal en in de keuken om seizoensproducten te serveren, voornamelijk lokaal en biologisch, van eerlijke handel.
Ze vertelt me over de geschiedenis van La Tricoterie en benadrukt de transversaliteit tussen privé-evenementen (verjaardagen, bruiloften en andere familiefeesten) en culturele activiteiten. Ze nodigt me uit de website te bezoeken om meer te weten te komen over het programma van workshops, het “café des tricoteuses et tricoteurs” (breierskoffie) op maandag, het “soul diner” en de “java” op vrijdag, en vele andere heerlijke en vrolijke evenementen die ik u zal laten ontdekken…
Nummer Twee
De nieuwste titel van David Foenkinos is bijna gelijknamig, want hij verwijst naar de noodlottige held uit de Harry Potter-saga. Ik zal het uitleggen. Honderden jonge jongens deden auditie voor de hoofdrol totdat er nog maar twee over waren, Daniel Radcliffe en Martin Hill. Van de eerste kennen we het verhaal, Davis Foenkinos besloot zich op de tweede te richten. Dit is een roman, en hoewel de meeste feiten echt zijn, zijn de hoofdpersoon en de plot de vrucht van zijn verbeelding.
Voor het officiële interview kon ik een vraag stellen die me al bezighield sinds ik de roman las: “Bent u ooit de nummer 2 van David Foenkinos geweest? Waarop hij antwoordde: “Zo vaak! Allereerst kwam ik als tweede in de familie. En dan, ik heb veel mislukkingen in de liefde gehad. Ik ben ook tweede geworden in de Goncourt…“.
We herinneren ons dat Charlotte hem in 2014 had kunnen winnen en dat de roman, die uiteindelijk de Renaudot-prijs kreeg, ook was ingewijd door de Goncourt des lycéens. Erkenning van een jong publiek dat altijd goed geïnformeerd was, wat hem, zo vertelde hij me, “erg had geraakt en hem erg gelukkig had gemaakt“. Deze eenvoudige en spontane uitwisseling met de vijftigjarige auteur, met zijn jeugdige uitstraling en sobere elegantie, was slechts een voorbode van het interview dat ons in het Boudoir te wachten stond.
Breiende emoties
Als Kerenn Elkaïm hem vraagt naar het ontstaan van de roman, vertrouwt hij de empathie toe die hij voelde voor het verstoten kind toen hij de verklaring van de castingdirecteur las waarin werd uitgelegd dat beide jongens geschikt waren voor de rol van Harry, maar dat Daniel Radcliffe “dat beetje extra had…“. Hoe kom je over zo’n teleurstelling heen als je tien jaar oud bent? Hoe kun je jarenlang leven met het beeld van wie je had kunnen zijn, overal getoond en gevierd door generaties kinderfans?
De journalist vroeg hem vervolgens waarom hij zich in zijn romans zo vaak richt op door het leven gewonde personages. David Foenkinos lag enkele maanden in het ziekenhuis na ernstige hartproblemen, hij was toen pas 16 jaar oud: “de nabijheid van de dood gaf me een fabelachtige energie voor het leven, ik had helemaal geen culturele achtergrond, er waren geen boeken thuis. Ik begon te lezen, te schrijven, alles aan te raken wat een link had met schoonheid, schilderkunst, muziek. Ik was op zoek naar alles wat aangenaam was. En dus begrijp ik degenen in het publiek die vandaag aan multiple sclerose lijden. Mijn ervaring is natuurlijk anders, maar het belangrijkste is om samen te komen en te delen. Hij voegt er met een ondeugende blik aan toe: “Je moet de emoties aan elkaar breien“.
En David Foenkinos heeft wat emoties voor ons gebreid deze zondagmorgen.
Hij maakte ons aan het lachen door het ongeluksgetal 2 aan te halen… in de politiek (de Franse PS, veel gelach in de zaal), in het voetbal (het Belgische elftal tegen Marokko, iets minder gelach), in de kunst (het schilderij naast de Mona Lisa, “Ga dat alsjeblieft zien als je de volgende keer naar het Louvre gaat“).
Portret van een Venetiaanse vrouw,
“La Belle Nani
door Paolo Caliari
Hij ontroerde ons ook door te wijzen op de wederopbouw die volgt op mislukking en het lijden dat gepaard kan gaan met succes; de troost van de kunst en de ongelooflijke kracht van de liefde.
De anekdote over de verandering van titel voor haar roman in Engeland snijdt hout: “We konden nummer 2 niet gebruiken, want de Engelsen weten dat als een kind plast, het nummer 1 is, begrijp je me? Dus kozen we voor “The second best”, en ik vind deze titel erg leuk!
Er is geen grens aan de hoop.
Toen het hoofd van de LIGUESEP zijn ambassadeurs aankondigde, citeerde David Foenkinos Winston Churchill: “Succes is van mislukking naar mislukking gaan zonder je enthousiasme te verliezen” en herinnerde aan een ondertekeningsbijeenkomst die aan het begin werd afgelast wegens gebrek aan publiek. Slechts één vrouw kwam en toen hij haar bedankte, bekende ze dat ze hem niet kende, maar zich had gevestigd om op haar man te wachten. Dit was een grote les in nederigheid die hij niet is vergeten en waardoor hij vandaag “van een volle zaal kan genieten“.
David Foenkinos, die soms wordt bekritiseerd omdat hij te optimistisch is, plaatst vriendelijkheid bovenaan de lijst van menselijke waarden. Vriendelijkheid helpt vaak veerkracht en in al zijn romans begeleidt hij zijn personages naar het licht. Marie, Thierry en Josselin kwamen getuigen over de moeilijkheden om dagelijks met de ziekte te leven, maar ook over het geluk om samen de beproevingen te overwinnen binnen de liga die vandaag haar veertigste verjaardag viert.
Marie, 56, zegt dat ze een beschermende muur om zich heen bouwde toen de ziekte bij haar werd vastgesteld, in de overtuiging dat ze nooit meer zichzelf zou zijn. Een vriend gaf haar een abonnement op de krant van de League en ze stopte het in de vuilnisbak zonder het te openen. Dan op een dag, om een of andere reden, kijkt ze er naar en slaat de muur omver. Ze nam deel aan een beklimming van het Mont Blanc-massief en stopte nooit, ze deed de 20 km van Brussel en besloot ambassadeur te worden om haar boodschap door te geven: “We kunnen veel, ook al kost het veel moeite, we zijn nog steeds nuttig“.
Thierry, 49 jaar oud, praat met zachtheid en vastberadenheid over “zijn leven van mislukking”, deze man die intersekse werd geboren, werd vroedvrouw en zijn verhaal zou het onderwerp van een roman kunnen zijn. Lijdend aan multiple sclerose blijft hij campagne voeren tegen genitale operaties bij kinderen, met name bij de Verenigde Naties waar hij rapporteur is en actief betrokken bij het LIGUESEP. Hij vertelt over de professionele, familiale en vriendschappelijke breuken die zijn situatie heeft veroorzaakt, maar benadrukt vooral de solidariteit en de vriendschappen die hem vandaag omringen: “Het is een dagelijkse uitdaging om te winnen!
Josselin is de jongste van het trio. Toen hij op 23-jarige leeftijd zijn gezichtsvermogen verloor, werd hij gediagnosticeerd. Hij is nu 31 en is blij dat hij de laatste 20 km van Brussel in een rolstoel heeft kunnen afleggen. Deze prestatie heeft hem moed gegeven en stimuleert hem nu om een nieuwe professionele richting te vinden.
De getuigenis van deze drie helden van het dagelijks leven gaf aanleiding tot een applaus en David Foenkinos uitte zijn bewondering voor hen door opnieuw een woord te citeren dat tijdens het interview terugkomt en dat zij perfect belichamen: “wederopbouw“.
Na enkele uren op deze atypische plek te midden van een gastvrije gemeenschap en een waanzinnige energie, begreep ik wat David Foenkinos kwam doen op een zondagochtend in de wijk Sint-Gillis. Deze ontmoeting was veel meer dan het zoveelste interview over zijn nieuwste boek, het was een uitnodiging, zoals Thierry Bosman in zijn toespraak benadrukte, om “banden te smeden om verder te leven“.
Dank aan La Tricoterie voor deze lumineuze ontmoeting die me nog lang warm zal houden!
Kleine biblio- filmografie van David Foenkinos
(allemaal persoonlijke presentatie)
Roman
*Eerste romans
Inversion de l’idiotie, 2002 (Prix F Mauriac)
Entre les oreilles, 2002
Le potentiel érotique de ma femme, 2004 (Prix R Nimier)
En cas de bonheur, 2005
Les cœurs autonomes, 2006
Qui se souvient de David Foenkinos ?, 2007 (Prix du jury J Giono)
Nos séparations, 2008
*Op weg naar erkenning
La délicatesse, 2009
Lennon, 2010
Les souvenirs, 2011
Je vais mieux, 2013
La tête de l’emploi, 2013
*De wijding
Charlotte, 2014 (Prix Renaudot, Prix Goncourt des Lycéens) Mijn nummer 1 !
Le mystère Henri Pick, 2016
Vers la beauté, 2028 Mijn « Second Best »
Deux sœurs, 2019
La famille Martin, 2020
Numéro 2, 2022
Theaterzijde
Célibataires, 2008
Le plus beau jour, 2016
Jeugdzijde
Le petit garçon qui disait toujours non, 2011
Le saule pleureur de bonne humeur, 2012
Cinema
*(zijn romans bewerkt)
La Délicatesse, 2011 (met zijn broer, de regisseur, Stéphane Foenkinos)
Les Souvenirs, 2014 (van Jean-Paul Rouve)
Je vais mieux, 2017 (van Jean-Pierre Améris)
Le mystère Henri Pick, 2019 (van Rémi Besançon)
Deux sœurs, 2020 (van Jean-Paul Rouve)
*Andere films
Une histoire de pieds, 2005 (met Stéphane Foenkinos)
Jalouse, 2017 (met Stéphane Foenkinos)
*SCOOP
« Maar er is daarbuiten ergens een man voor wie het waarschijnlijk waar is », zei Daniel Radcliffe toen hij de roman van David Foenkinos ontdekte, die zal worden verfilmd. En de auteur neemt zich voor te dromen : « Wat als deze anonieme nummer 2 zijn eigen rol zou spelen in de film »
Wordt vervolgd…
