Vertaald door Deepl
Lees het originele artikel
“De vingerhoed” is de eerste roman van de Belgische auteur J.S. Piers. Dit boek, dat op 14 mei uitkwam, trekt nu al veel aandacht. De auteur beantwoordt onze vragen over zijn verrassende stijl en verslavende plot. Interview.
Gepubliceerd door Éditions Panthère, vertelt “Le Dé à coudre” het verhaal van zes personen. Ze ontvangen een mysterieuze enveloppe met daarin een vingerhoed en een ticket om te reizen. Michael, Baldwin, James, Allison, Arthur en Susan kennen elkaar niet, maar ze beantwoorden allemaal dezelfde vraag.
Uw roman “De vingerhoed” is al een groot succes. Had je zoveel positieve reacties verwacht?
J.S. Piers : Dit is een grote verrassing voor mij. Het gaat erg goed sinds de lancering. Je moet weten dat we een voorverkoop hadden, die een maand duurde. En we verkochten 125 exemplaren in die periode. Het plan was een eerste oplage van 300 exemplaren, die dankzij deze voorverkoop uiteindelijk werd verhoogd tot 400 exemplaren.
Ik heb veel positieve feedback van mensen die het al gelezen hebben. Ze geven me commentaar, sturen me berichten op sociale netwerken. Het is heel vaak positief. Het zijn veel complimenten en het is echt onverwacht.
Denkt u dat het succes van uw roman te danken is aan het verhaal, dat in geen enkel hokje past? Of ligt het aan je schrijfstijl?
J.S. Piers : Ik moet bekennen dat ik geen idee heb. Waar het mij om gaat is het verhaal. Ik hou van romans waarin je je vanaf het begin afvraagt wat er gaat gebeuren, en aan het eind is er een oplossing, een verrassing.
Dit is mijn smaak in lezen. En ik denk dat je dit meer vindt bij Angelsaksische auteurs. Terwijl we in Frankrijk een beetje meer op onszelf gericht zijn met autofictie.
Natuurlijk generaliseer ik. Er zijn uitzonderingen. Maar ik denk dat het echt te maken heeft met mijn lezen.
Ik krijg ook positieve feedback over mijn schrijfstijl. Dat komt waarschijnlijk omdat ik van de Franse taal en grammatica hou. Ik probeer niet een bepaalde stijl te hebben, maar mensen houden toch van mijn stijl. Dus, dat is ook goed.
Maar, zoals ik al zei, ik geef de voorkeur aan het verhaal. Mijn redacteur zei dat deze roman een kruising is tussen de Da Vinci Code en Harry Potter.
Laten we het hebben over de positieve feedback. Lezers merken vaak op dat dit boek enorm veel precisiewerk bevat. Kunt u ons vertellen over dit onderzoekswerk?
J.S. Piers : Dat is wat ik altijd te horen krijg. Je kunt zien dat ik veel onderzoek heb gedaan. Maar in feite denk ik al tien jaar aan deze roman. Ik begon in 2006 met mijn eerste idee. Ik had een gedragslijn, ik wist waar ik heen wilde.
Ik zocht veel elementen van realiteit en fictie die ik wilde verbinden. Dus deed ik veel onderzoek naar deze thema’s.
Ik wilde de grens tussen fictie en werkelijkheid permeabel maken. Het was veel constructiewerk: plattegronden, stambomen, tijdlijnen.
We moesten proberen het zoveel mogelijk te structureren. Omdat het boek vrij dicht is qua informatie, moesten we het zo vloeiend mogelijk maken qua plot.
Dus, het is waar dat wanneer je het leest, er veel culturele verwijzingen zijn, of het nu cinematografische, literaire, historische… Ik praat ook veel over de stad Londen, waar ik van hou.
Je hebt ook een gids geschreven “Op zoek naar de vingerhoed”. Hoe komt het dat u aan de lezer denkt en hem/haar wilt helpen bij het lezen? Hoe ben je op dit idee gekomen?
J.S. Piers :
Dit kleine reisverslag was het idee van mijn redacteur. In mijn roman begint het hele verhaal in Londen. Maar het speelt zich niet alleen in Londen af. We gaan naar Frankrijk, naar een mysterieus eiland… Er zijn verschillende plaatsen.
De personages komen van over de hele wereld. Of het nu Canada, de Verenigde Staten, Europa of Australië is.
We kwamen op het idee van dit reisboek omdat zelfs mensen die erg van Londen houden niet noodzakelijkerwijs de plaatsen kennen die in mijn boek worden beschreven. Dus het was een goede manier om ze kennis te laten maken met de roman.
Er is dan een hele route georganiseerd om van de ene plaats naar de andere te gaan, in de belangrijkste plaatsen van de roman waar de personages tussenkomen.
Elke keer plaats ik een persoonlijke foto voor de tien gekozen plaatsen met kleine anekdotes, uitleg, beschrijvingen,…
En omdat het echt een notitieboek is, is er ook een manier om persoonlijke aantekeningen te maken. U kunt de bezoeken in het “echte leven” afleggen met het notitieboekje of vanuit huis.
U had het over persoonlijke anekdotes en foto’s. Betekent dit dat dit boek en het notitieboek gebaseerd zijn op uw persoonlijke ervaring als expat in Engeland? Of kwam de inspiratie ergens anders vandaan?
J.S. Piers : Nee, eigenlijk is er geen verband. Ik heb er altijd van gehouden. Ik heb altijd van de Engelse taal en cultuur en zo gehouden. Maar persoonlijk werkte ik aan de kant van Newcastle, dat is in het noorden.
Terwijl het in de roman vooral over Londen en zijn geschiedenis gaat. Of het nu Jack the Ripper is, Royalty, dat soort dingen. Meer in het algemeen werd ik dus geïnspireerd door de Angelsaksische cultuur, maar dat heeft niets te maken met het feit dat ik daar werkte.
Het is meer een delen van thema’s dan eraan gewerkt te hebben.
Je had het over je uitgever. Hoe is de keuze voor deze zeer selectieve uitgeverij tot stand gekomen?
J.S. Piers : De keuze was vrij moeilijk. Ten eerste, omdat je, zoals je weet, de huizen moet kiezen die overeenkomen met wat je geschreven hebt. En ik kon mijn roman niet in één doos stoppen. Zoals ik al zei, het heeft zowel een historische als een fantastische kant.
Ik noemde het oorspronkelijk een avonturenroman. Er zit veel in en ik kan het niet in een doos stoppen.
Uiteindelijk heeft dit huis, dat een voorkeur heeft voor thrillers, het in het vakje “thriller” gestopt. Maar ik zeg altijd dat er in de mijne geen griezelige sfeer of lijk is. Het is echt voor het “onderzoek en suspense” aspect dat we gekozen hebben om het in de thriller sectie te plaatsen.
Als u één advies had voor mensen die geïnspireerd zijn maar bang zijn om de sprong te wagen, wat zou u hen dan vertellen?
J.S. Piers : Er zijn verschillende manieren om gepubliceerd te worden. Er is self-publishing.
Maar ik wilde die keuze niet, want ik wilde de erkenning van iemand in het vak. Ik wilde de goedkeuring van een professional die in de uitgeverswereld werkt en die me kon vertellen dat deze roman een bepaalde kwaliteit heeft.
Uit respect voor de lezers wilde ik echt dat het werd goedgekeurd door boekprofessionals.
En vanaf dat moment is het nogal een moeilijke weg. Je moet de uitgeverijen zorgvuldig selecteren. Je moet ook hun verzoeken respecteren. En als je dat doet, heb je een goede kans op succes.
Wat nu? Wat zijn je toekomstige projecten?
J.S. Piers : Momenteel ben ik erg druk met promotie en signeersessies. Ik vind het erg leuk om lezers te ontmoeten en met ze te praten.
Maar ik heb de tweede roman al in mijn hoofd. Ik weet tegelijkertijd veel meer dan over de eerste. Dus ik weet al waar ik heen ga van begin tot eind.
Ik heb mijn eigen manier van schrijven die zeer uitgebreid en tijdrovend is, ik ga in de documentatiefase, de onderzoeksfase en ik ga het allemaal opschrijven.
Ik heb ook van mijn fouten geleerd. Alles wat ik bij de eerste verloor, weet ik vandaag. Dus ik denk dat ik tijd zal winnen op de tweede.
Dus ik hoop het snel uit te krijgen.
En voor de volgende zal het met andere personages zijn, tussen Parijs, Brussel en Londen. Er zullen slechts twee personages zijn, in tegenstelling tot de zes in de eerste. Dus het zou echt anders zijn.
Maar je zult weten dat het een van mijn romans is, omdat er gemeenschappelijke thema’s en schrijfwijzen zijn.
De vingerhoed (2022), Les Éditions Panthère, 296 blz.
