Vertaald door Deepl
Lees het originele artikel
Ondanks het bewustzijn en de ontwikkeling van ethische mode blijft fast fashion groeien. Is het mogelijk dit rijk omver te werpen en eruit te stappen? Hier zijn enkele antwoorden.
Laten we beginnen met te definiëren wat snelle mode is. Want, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is het niet gewoon een kwestie van kortstondige kleding kopen tegen lage prijzen. Natuurlijk is dit in principe essentieel. Er zijn echter nog andere componenten, zoals het milieu, de menselijke uitbuiting en het psychologische aspect.
Definitie :
« Fast fashion is een wijdverbreide trend in de mode-industrie die gebaseerd is op de ultrasnelle vernieuwing van collecties. Op basis van een verwoed en onhoudbaar productietempo vernieuwen sommige confectiemerken hun collecties om de twee weken of minder. Deze tegen lage kosten geproduceerde “wegwerpmode” heeft rampzalige sociale en milieugevolgen. » (Oxfamfrance,2022)
Groeiende esthetiek en bedreigde natuur
Terwijl alle ogen gericht zijn op ’s werelds grootste vervuilers, wijst iedereen met de vinger naar de auto-industrie en leest de gebruikers de les. Maar de waarheid is anders.
Proberen de situatie te veranderen door milieuvriendelijker gedrag is het credo van een meerderheid. Soms vechten ze echter de verkeerde strijd: de mode-industrie is de tweede grootste vervuiler ter wereld.
De sector is verantwoordelijk voor 10% van de uitstoot van broeikasgassen, een groter effect dan internationale vluchten en maritiem verkeer samen. Maar dat is niet alles.
4% van het beschikbare drinkwater in de wereld wordt gebruikt voor de vervaardiging van kleding. Om precies te zijn wordt meer dan 10.000 liter water gebruikt om 1 kilo katoen te produceren. De productie van een spijkerbroek komt overeen met 285 douches en van een t-shirt met 75 douches. Daarmee komt de mode-industrie op de tweede plaats in de lijst van grootste waterverbruikers.
Maar het gebruik van chemicaliën is net zo verwoestend. In Bangladesh bijvoorbeeld zijn het de gebruikte kleurstoffen die in de rivieren terechtkomen.
Ten slotte worden in Europa jaarlijks 4 miljoen textielproducten weggegooid. Slechts 10% wordt doorverkocht als tweedehands kleding. Een deel van de kleding uit inzamelbakken wordt naar arme landen gestuurd. Maar de meest beschadigde kleren belanden op stortplaatsen in de open lucht of, erger nog, in de oceanen.
Als je erover nadenkt, moeten gewoontes veranderen voor de planeet. Vooral omdat de mensenrechten ook worden ondermijnd.
De mens als slachtoffer van de mode
Bij de prijs en het “koopje” van fast-fashion merken is het nuttig na te denken over het ontwerp. Hoe kunnen grote merken kleding, accessoires en dergelijke produceren tegen zulke lage prijzen? Wat zijn de handen die het mogelijk maken?
Het antwoord is eenvoudig: onderbetaalde, overgeëxploiteerde werknemers. Het idee van arbeidskrachten uit Aziatische landen komt bij me op. Maar je hoeft niet altijd zo ver te gaan. In Portugal of Engeland, bijvoorbeeld, maken arme arbeiders onze kleren.
Een artikel in de RTBF van vorig jaar ging over moderne slavernij in de Britse stad Leicester. Snel tempo, minimumloon, geen contract… Het is slavernij.
Dit archaïsche systeem wordt niettemin gehandhaafd omdat het loont. Het merk Pretty Little Thing, de eerste firma in dit artikel, had in 2019 een omzet van 400 miljoen euro.
De voorwaarden voor verlichting van dwangmatig gedrag door de vingers zien
Detailhandelaren als H&M, Zara en Bershka bieden hun klanten een breed scala aan producten. Er worden veel nieuwe producten aangeboden. Hetzelfde geldt voor online winkelsites als Boohoo of Shein.
Merken produceren elk jaar meer dan 65.000 nieuwe artikelen, volgens een verslag van ARTE. Dit buitensporige tempo heeft één doel: dwangmatig gedrag creëren.
Elke keer als ze langskomen, valt er iets nieuws op. De koper zal dan vaker terugkeren naar het merk. Bovendien zullen de modellen, die lijken op die van luxemerken, een gevoel van tevredenheid opwekken. De koper zal blij zijn met de mogelijkheid om modieus te zijn zonder de bank te breken.
Volgens Edouard Perrin en Gilles Bovon, producenten van de podcast « Fast Fashion, les dessous de la mode à bas prix », ligt het succes van de wegwerpmode in haar vermogen om de verschillen tussen de sociale klassen uit te wissen. De mode-industrie zorgt voor een constante aanvoer van nieuwe outfits en de mogelijkheid om te pronken met een bepaalde vorm van welvaart.
Daarbij komt nog de invloed van sociale netwerken. Een snelle rondgang door de digitale wereld leert dat het zelden voorkomt dat iemand op verschillende foto’s dezelfde outfit draagt. Instagram en zijn influencers zijn de eersten die het spel van wegwerpmode en pushconsumptie betreden.
De dorst naar meer en sneller stillen
De maatschappij werkt dwangmatig kopen met constante verleiding in de hand. Tevredenheid kan echter worden bevredigd door alternatieven en bewustwording.
Iedereen kent natuurlijk het platform Vinted, een bekende online winkel voor tweedehands goederen. Vandaag de dag kan het succes ervan worden verklaard door het feit dat vintage een trend is geworden.
Oude winkels met verouderde kleding en stoffige zoldergeuren hebben plaatsgemaakt voor tweedehands kleding. Er is een plezier in het vinden van de zeldzame parel die iedereen jaloers zal maken.
Maar de “reünie” verkoop kan ook zijn voordelen hebben. Naast het leegmaken van je kleedkamer kun je een gezellig moment met vrienden doorbrengen.
Alsof dat nog niet genoeg is, rangschikt de website site Good on You de merken naar hun ethische en duurzame aspecten.
Alvorens opnieuw te kopen, is het echter nuttig de balans op te maken. Zoals Marie Kondo adviseert, kun je door de kleding te sorteren je afvragen hoe vaak een bepaald kledingstuk gedragen is. Wordt het weer gebruikt?
Door deze sortering ontstaan twee stapels, één met vaak gedragen kleding en één met ongebruikte kleding. Als het laatste groter is dan het eerste, is het tijd om het koopgedrag en de noodzaak om nieuwe artikelen aan te schaffen te heroverwegen.
Ten slotte zijn niet alle influencers slecht als het om mode gaat. Sommigen daarentegen geven goede raad om de snelle mode te bestrijden, zoals Marie Dewet of anderen die pleiten voor vintage mode, zoals Nawal Bonnefoy of Clara Victorya. Ook op Instagram zijn kringloopwinkels ontstaan, zoals Fripstyleshop.
Er is dus geen excuus meer om toe te geven aan wegwerpmode.
